Жазушының 
өмірі мен шығармашылық қызметіне, оның ішкі жан дүниесіне жете үңілудің, білудің, оған құштар болудың рухани және тәрбиелік маңызы зор. Мұнсыз оның жазу әлеміне құмарымыз толық қанбайды. Сондықтан оқырмандар жүрегіне жол тауып, ыстық ықыласына бөленген табиғи талант иесі, көп қырлы суреткер, қаламы жүйрік жазушы, Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері, М.Әуезов атындағы сыйлықтың иегері Кәдірбек Сегізбаевқа көңілде жүрген сұрақтарға орай сыр ашуына қолқа салдым. Келісті. Осы ашық әңгімені оқырман назарына қаз-қалпында ұсынуды жөн көрдім.

– Кәдірбек Сауырұлы, сіз осы бақыт­ты­сыз ба?
– Әрине, бақыттымын! Өзге емес, өзім айтам өз жайымды. Әне-міне де­ген­ше, тындырғанымнан тындырарымның бәрі келер шақтың міндеті деп жүргенде, жүй­рік мінген уақыт шіркін желе жортып, 75-тің биігінен асырып жіберді. «Кісіні қы­рықтағы шал деуші едік. Дариға-ай, со­ның бәрі келді басқа» деп Арқа жақта ғұ­мыр кешкен Сартбастың Түскені ай­тыпты дейтін бір сөз бар екен, сөйтіп, «жас­пыз, жасамыспыз» деп жүргенде, қарт­тықтың ауылына ат тұяғын іліндіріп те қалыппыз. Бәрібір өзімді бақытты жан­мын деп сезінемін. Оған тіпті қар­ша­дайым­нан сеніп өскенмін. Себебі...
Атақты «қырып сал» – 1932-нің үш-тө­рт жылға созылған ашаршылығы біздің от­басын да селдіретіп, маңдайлары тор­сық­тай екі ұлды жалмап кетеді. «Бес перзентіміз аман болса» деп жүрген әке-ше­шемнің тұңғыш қыздары нәубетке дейін-ақ суға кетіп шетінейді де, қол­дарын­да бір қыз, бір ұл ғана қалады. Сон­да ғой, шешеміз Бәти марқұм қатты нау­қастанып жатқан кезде, бейіште нұры шал­­қығыр Жекен молда кітап көтеріп оты­рып, былай десе керек: «Келін, нау­қасыңның беті жаман... Сауықсаң да ба­рып-барып сауығарсың. Егер Алла «ал құ­лым» деп орныңнан тұрар болсаң, қы­рық жасыңнан аса бере, енді бес-алты жыл­дан соң ұлды боларсың, сол кенжең ба­қытты болар» депті. Осы сөзді шешем мар­құм жиі қайталап отырар еді. Бәлкім, содан болар, тағдырдың маған деп әзірлеп қой­ған сара жолының барына бала кезден се­ніп өстім.
Рас, мен бақыттымын: ең бастысы, еш­кімге қиянат жасап, күш көрсеткен емен, қашан да әділдік жағында болуға ты­рыстым, одан кейін кез келгенге, тіпті өте елеусіз болса да қолымнан келген жақ­сылығымды іркіп қалмаған сияқ­ты­мын, айналамда ақарлы-шақарлы бала­ла­рым, «Ата» дейтін жалғыз сөздерімен-ақ жаныңа шуақ құяр немерелерім жүреді, ең соңында қағаз бен қаламымды ұялт­пауға тырыстым. 
...Айғыркөмгеннің биігіне жетіп, жүг­і­­­міз­ді артқан жалғыз түйені шөгеріп, ол-пұл­ды түсірген соң, қараша үйді тігуге ша­масы келмеген шешем қос керегені итар­қалап көлеңке жасады да, текеметті төсей салып құлады. Уақ бұлағынан түйе­ні жаяу жетелеп, қасқайған өрге қарай жү­ру оңай ма? «Жарығым, отын-су әке­ліп, шай қоя бер, әбден діңкелеппін» деді де ұйықтап кетті. Беткейде ақсөңке болып жатқан аршаның өртеңінен отын, сайдан су әкеліп, мосы көтердім. Кереге-уықтар­дың байламдарын шешіп, жүктерді ың­ғай­лаған болдым. Жез шәугім де отқа шырт-шырт түкіре бастады, бірақ тәтемді оят­падым. Тыныға тұрсын дегенім. Ескі жұрт­тар, бүкіл беткей, сай-сала, түгел ай­нала гүлден көрінбейді. Қызыл, көк, сары, күлгін – түрлеріне де, түстеріне де сан жетпес. Зырылдап жүгіріп жүріп, әр түрі­нен бір сабақтан жинағанның өзінде құ­шағым толды. Тәтеме гүл сыйлап, қуан­дырғым келген. Хош иісінің өзі шар­ша­ған­ды басып, тың күш-қуат құярдай. Ол кісі де орнынан тұрып, шайдың қамымен жүр екен.
– Тәте, мынау саған! – Ол кезде гүл сый­лау дейтін дәстүрдің болатындығы тура­лы хабар тау ішінде құр сияқты жал­ғыз өсіп келе жатқан жалғыз үйлі қой­шы­ның баласында қайдан болсын, әйтеуір өте әдемі дүниемен бір қуантсам дейтін ға­на ой ғой.
– Үйбай-ай, көк шөпті неге жұласың? Обал деген қайда?! – деп шешей қуанудың орнына қатты ренжіді.
– Ақыры қой таптап тастамай ма? – деп жалтарған болдым.
– Таптаса да, жесе де құдай шөпті мал үшін, ал малды адам үшін жаратады...
– Адалдық жөнінде не айтасыз?
– Ержетіп, жоғарғы сыныпқа тұяқ ілік­тіргенбіз. Көктеулік, күзеулік орнына ұжым­шардың тәмам қойшылары қатар-қатар қоныстанатын Ащылыдан жайлауға көшуге даярланып жатқанбыз. Жалғы­з­ілік­ті Сағи атамызды жайлауға көшірісіп апа­рып, бес-алты түйені айдап қайт­қан­мын. Жолдан шығып, шөптің басын ша­лып келе жатқан түйелерді қайырмалап жү­ріп, шөптің арасында жатқан арқанды көр­дім. Ешкінің қылшық жүнін қосып ескен төрт жіпшеден тартқан жап-жаңа ар­­қан екен. Көшкен сайын көршілерден ар­­қан сұрап, әуре болып жүруші едік, ол­жа­ма қатты қуандым. Бірақ арқанның бір ұшын шидің сақалына мықтап байлап тас­таған екен, шешіп алдым.
– Жеже, арқан тауып алдым, – дедім атын арқандап жүрген әкеме. – Қыл қо­сып ескен су жаңа он екі құлаш арқан.
– Ой, құлдығым сол, жақсы болды ғой. Жаңа ғана ертеңгі көшке біреуден ар­қан сұрайын деп отыр едім, – деп әкем қан­жығадағы арқанды көріп, қуанып қалды. – Азамат болды деген осы. «Жүр­ген­ге жөргем ілінер» деген. Қай жерден тауып алдың? Кейін иесі шығып жатса, қа­й­тарамыз ғой.
– Мына Мәтібұлаққа жақын жолдың жие­гінде жа-а-атыр екен. Бірақ екінші ұшын шидің сақалына байлап қойыпты...
– Не дейді? Мынауың табыс емес, ұр­лық қой, балам-ау. Бір қой­шының өріс­те атын арқандайтын арқанын шешіп әке­ліп, «тауып алдым» дейсің тағы да. Сол жер­де бойдақ қой бағатын Қожамжар отыр­ған. Қазір бар да, арқанын жеткізіп бер. Қысқасы, иесін тапқанша келме!
Бұйрық қатты, жан тәтті. Оның үстіне, әр­бір қиғаш басқан қадамың үшін қы­жыртып, қадірін кетірген кісі емес, сон­дықтан бүгінгі реніші алабө­тендеу бол­ғаннан кейін қайтадан атқа міндім. Ше­шемнің «жеті түнде адасып кетсе қай­тесің, ертең-ақ жолай апарып бер­мей­міз бе?» деген уәжіне де құлақ аспады.
Арқан шынында да Қожекең атанікі бо­лып шықты. «Әй, Сегізбай-ай, баланы түн ішінде қуалайтындай жау қуып келе ме екен?» деп кеңк-кеңк күлген...
Бәлкім, пәлен кітап оқып, пәлен са­ғат­тар бойы бала тәрбиесі туралы насихат оқығаннан гөрі «Көк шөпті жұлма, жән­дік болса да тиісе көрме, обал болады. Олар да өзің сияқты тіршілік иесі, өмір сүр­сін» дейтін, «Біреудің ала жібін аттама, ол қылығыңды адам көрмегенмен, ас­панда Алла көріп тұрады» дейтін ұлты­мыз­дың жаратылысына тән осындай ғана қа­рапайым қағидалар шығар, адалдықты ту ету арқылы өзімізді бақытты сезінер­міз...
– Бір сәт жастық шағыңызды еске тү­сі­ріп, мектептегі ұстаздарыңыздың еңбегі мен тәліміне ой жүгіртесіз бе?
– Марқұм Жекен молда айтқандай, ше­шей бес жыл төсек тартып, ауырып тұр­ғаннан кейін келер жылдың, соғыс бас­талуға елу күн қалғанда, 1941 жылдың ма­мырының басындағы мерекелі күні дү­ние есігінен көрініппіз. Анкетаға жазып жүр­геніміздей, туған жер – Шығыс Қа­зақ­стан облысы Зайсан ауданының «Прав­да» газеті атындағы ұжымшары. Ал дә­лірегі, сол ұжымшардың малы қыс­тай­тын Кішкенетаудың шұрық-шұрық сай­лы-жыралы, быдырақ-быдырақ жоталы-төбелі Шұрық дейтін қыстауы. Әпкеміз Мә­лиғаның он төртке, ағамыз Қыдырбек­тің он бірге толған шағында соңдарынан ерер бір қараның келгеніне қуанған әке-шешеміз ферма бастығынан қалжаға деп бір қой сұрап сойып, төлдеп жатқан мал­дың ащы уызынан уызқағанақ пісіріп, фер­маның он шақты қойшысына той ж­асап беріпті.
Жалғыз үйлі қойшының сүткенжесі «мектеп» десе ат-тонын ала қашып жүріп, се­гіз жастан аса бере – 1949 жылы мұғалім ал­дын көрді. Онда да маған дегенде иі жұм­сақ әкей марқұм: «Оқығысы келмесе, зор­ламаңдаршы. Ақыл кіріп, оқуға өзі ба­рам дегенше қозы-лақты бағып, қасым­да жүрсін» деп көңіл жықпастыққа са­лынғанмен, оқудың қадір-қасиетін түсі­ніп қалған, бірақ денсаулығына бай­­ла­нысты төрт сыныпты бітірер-бітір­мес­тен мектептен біржола қол үзіп кеткен, өзім Көке деп атаған Қыдырбек ағамыз­дың күшімен, бақырып-шақырып үйден аттандым. Жылай жүріп, арасында қа­шып-пысып жүріп, оқудың дәмін алдық. Сол оқығаннан кідірмей оқып отырып, 19 жастан аса бере Зайсандағы М.Әуезов атын­дағы орта мектепті озат та емес, озат емес те емес дейтін дәрежеде тәмамдап шық­тық.
«Химия апай» Әмина, аспан денелерін өзі көріп келгендей сөйлейтін «астро­но­мия ағай» Қыдырбай, жер қозғалса қоз­ғал­мас, тұла бойы тұнып тұрған білім, фи­зик Ризабек ағамыз, бәрінен бұрын өз ба­лаларын ұмытып, шәкірттерінің қа­мы­мен түннің бір уағына дейін мектепте жү­ре­тін ерлі-зайыпты математик Әнуар ағай мен әдебиетші Қатыш апайлар – бұ­лар құдай тек қана ұстаз болуға арнайы жа­ратқан жандар еді. Оларға тапқан теңеуім – ауылдағы университеттің про­фес­сорлары. Осы жазушы дейтін атқа бүгін ие болып жүрсем, ол ең алдымен Қа­тыш апайымыздың еңбегі мен тәлімі. Спорт­шыны тән жаттықтырушысы же­тіл­дірсе, ол кісіні жан жаттықтырушысы деп білемін. Мектеп бағдарламасы бойын­ша жазған шығармамды болсын, әде­би үйірмеде жазған өлеңдерімді (ол кез­де қыздарға жазған хатты да өлең жол­дарына түсіретін жә деген ақын бола­тын­быз) болсын қанаттандырып, демеп оты­рар еді...
Сол кезеңнің қатал ережесі бойынша, жоғары оқу орнына түсетін талапкерлердің кемі екі жыл ауылда жұмыс істеуі қажет дей­­тін шартын да бұлжыта алмай, 1962 жы­лы Қазақтың мемлекеттік универ­сите­тінің студенті атандым.
Оқуға түскен жиырма бес жігіт түгелге жуық ақын екен, тіпті қайсыбірі рес­пуб­ликалық баспасөзде жарияланып та үл­герген, оны айтасыз, бүкіл жұрт болып «Ай­налдым, Аралым» деп әуелетіп жүрген ән­нің сөзін жазған Елеусіз дейтін жігіт те курстас болып шықты. «Әй, сен не жаза­сың?» деген тіке сауалға «өлең» деп маң-қиып тұрып жауап берер дәрмен жоқ, «ма­қала» деп міңгірлеуге тура келді. Сөй­тіп, өлең екеуміз ың-шыңсыз, тату-тәтті күйімізде ажырастық.
– Алғашқы қуаныш, әріптестеріңіздің қам­қорлығы, еңбек жолы көкірегіңізде сай­рап тұрған болу керек.
– Ол шындық. 1967 жылдың басында уни­верситеттің V курсында оқып жүріп, жастар газеті «Лениншіл жасқа» (қазіргі «Жас Алаш») әдеби қызметкер болып ор­наластым. Алматы облыстық «Жетісу» га­зетінің сол кездегі бас редакторы Кә­кім­жан Қазыбаев марқұм бізге, сту­дент­терге «журналист шеберлігі» дейтін курс бойынша дәріс оқитын. Әртүрлі тақырып­тар беріп, газет жанрлары бойынша кейіп­керлерді, оқиғаны, бәрін де шартты түр­де алып, мақалалар жаздыратын. Кейін­нен екеу-үшеумізге өзі басқаратын га­зет үшін тапсырмалар бере бастады. «Же­тісуда» көлдей-көлдей мақалаларым жа­рық көріп, қомақты қаламақы алып деген­дей, достарымды дүнген кеспесі мен ұй­ғыр мәнтісіне шақырып, қутыңдай­тынды шығардым.
Бәлкім, өзім ұнадым, бәлкім, сөзім ұна­ды, ол кісі бір күні: «Жетісу» газетіне бү­гін-ақ қызметке шақырар едім, өрісіміз тар, облыс аймағы ғана, «Лениншіл жас­тың» редакторы Шерхан Мұртазамен ке­лі­сіп қойдым. Жас кезіңде ел танып, жер көргенің жақсы. Бүгін бар, – дейді кү­лімсіреп. Алланың нұры жауғыр, сол аға­мыздың ересен қамқорлығының арқа­сын­да есігінен сығалауға жүрек дауала­май­тын, беделі кәрі-жасқа бірдей биік «Ле­ниншіл жастың» бос бір үстелін ием­ден­дім.
Кәрібай Ахметбеков, Қуанышбай Құр­манғалиев, Қалдарбек Найманбаев, Ахат Жақсыбаев, Оразбек Сәрсенбаев, Әнес Сараев, Төлен Қаупынбаев, Тұт­қа­бай Иманбеков, Болат Бодаубаев сын­ды өңшең сен тұр, мен атайындар. Өскемен­нен Оралхан Бөкеев, университет­тен Ақселеу Сейдімбеков, Серік Әбдірайымов сынды құралпыластар шақырылды. Ай­наласы екі бөлмеде он шақтыдан, үпір-шү­пір отырамыз. Сегіз сағат жұмыс күні­нің төрт-бес сағатын «Лениншіл жас» үшін жұмыс істесек, қалған уақыт «Біздің жақ­та...» дейтін әңгімеден басталып, әде­би әңгімелерге келіп тірелер еді. Мұн­да: «Осы сен не жазып жүрсің?» дейтін сауал көп қойыла бермейді, алайда газет үшін жазылатын мақалалардан басқа әр­қай­сы­сы-ақ өлеңі бар, әңгіме-повестері бар де­гендей, көркем шығарманың жалы­на жармасып жүргендерін сөз ауан­дары­нан байқауға болар еді. 

Рас, мен бақыттымын: ең бастысы, еш­кімге қиянат жасап, күш көрсеткен емен, қашан да әділдік жағында болуға ты­рыстым, одан кейін кез келгенге, тіпті өте елеусіз болса да қолымнан келген жақ­сылығымды іркіп қалмаған сияқ­ты­мын, айналамда ақарлы-шақарлы бала­ла­рым, «Ата» дейтін жалғыз сөздерімен-ақ жаныңа шуақ құяр немерелерім жүреді, ең соңында қағаз бен қаламымды ұялт­пауға тырыстым. 

– Еңбек жолыңыз қалай өтті?
 – Пәтерден-пәтерге көшіп жүрсек те, ба­ла-шаға ұйықтаған соң ас үйде отырып, әң­гімелер жаза бастадық. Мұның бәрі де қа­тарыңнан қалмау дейтін намыстан туын­дайтын, өте жақсы мағынасындағы шы­ғармашылық бәсекенің арқасы дер едім. «Ашылмаған сыр» дейтін тырнақал­ды туындым «Лениншіл жаста» жарық көр­се, Оралхан марқұммен бәсекелесіп (Өзім айтқан әңгіме желісі 60-жылдары түйе малын пайдасыз түлік ретінде қырып салғаннан кейін ауылда қалған соңғы түлік туралы екеуміз бір түнде жазып, оның әңгімесі «Бура» деген атпен «Ленин­шіл жаста» жарияланды), бір түнде жазып келген «Балабура» атты екінші әңгімем «Жұл­дызда» жарияланды. Ол әңгіменің «Жұлдыз» журналына жариялануына Шер-ағаның, Шерхан Мұртазаның: «Өкі­мет түйеге жауығып жатқан тұста екеуің­нің бірдей мақалаңды жарияласақ, ЦК басымыздан сыйпай қоймас, «Жұлдызға» апарып бер. Редакторымен келісіп қой­дым» деген қамқорлығы себепші бол­ған еді. Содан кейінгі жылдарға да, апар­ғанымды қайтарып көрмеген газет-жур­налдарға да өкпем жоқ.
Университетті бітіргеннен кейін зей­неткер дейтін дәрежеге жеткенге дейін­гі қырық жылға жуық уақыт ішінде айтар­лық­тай көп жерде жұмыс істей қоймап­пын. «Лениншіл жаста» бастау алған ең­бек жолым бірер жылдан соң бөлім мең­герушісі, «Білім және еңбек» (қазіргі «Зер­де») журналында жауапты хатшы, «Ж­алын» альманағында бас редактордың орынбасары, Қазақ энцик­лопе­диясының бас редакциясында әдебиет, өнер бө­лімі­нің меңгерушісі, «Санат» баспа­сын­да бас редактор дейтін қызмет түрлерімен ұш­тас­ты. Зейнетке шыққанға дейінгі соңғы он екі жыл «Атамұра» баспасының дирек­торы – вице-президенті болып істедім.
 – Шығармаларыңыздың атын атап, шет тіліне аудару, өзге ұлт өкілдерінің ең­бек­­терін қазақ тілінде сөйлетудің жай-күйін де еске салсаңыз оңды болар еді. 
– Қолдан келгенше біраз дүниелер жаз­дым. Қажет болып қалатын шығар, кі­тап­тарымның аттарын да айта кетейін. «Ашылмаған сыр» (әңгімелер, 1972), «Қой­наудағы ауыл» (әңгіме, посестер, 1975), «Өртеңге өскен гүл» (сапарнама, 1976), «Жылдың ең қысқа күндері» (по­вестер мен әңгімелер, 1978), «Люди даль­них дорог» (орыс тілінде, повестер мен әң­гімелер, 1981), «Біз қалада тұрамыз» (по­весть-хамса, 1984), «Этот зеленый, зеле­ный мир» (орыс тілінде, повестер мен әңгі­мелер, 1984), «Жол» (роман, повесть, 1986), «Жер ортасы» (роман, повестер, 1991), «Беласқан» (роман, 2001), «Арасан» (по­весть, 2001), Таңдамалы шығар­малар­дың үш томдығы 2006, 2007, 2009 жылдары жа­рық көрді. 
«Жап-жасыл әлем» атты повесім жас­тар мен жасөспірімдерге арналған жабық бәй­геде 1981 жылы бірінші жүлде (ол кез­де «Гран-при» дейтін жүлде болмай­тын), «Арасан» атты повесім ел тәуелсіз­дігі­нің он жылдығына арналған респуб­ли­калық әдеби жабық бәйгеде екінші жүлд­е алса, «Біз қалада тұрамыз» повесть-хам­сам үшін 1984 жылы М. Әуезов атын­дағы әдеби сыйлық берілді.
Ал балаларға арналған «Жетім қон­жық» атты еңбегім 2009 жылғы рес­пуб­лика­лық жабық бәйгеде бірінші жүлдені жеңіп алды.
Біраз әңгіме-повестерім кеңестік ке­зеңнің әр жылдарында азды-көпті алыс, жақын шетел тілдеріне аударылды. Өзім орыс жазушысы А.Лихановтың «Менің генералым» романын, словак жазушысы М.Дрючкованың «Ақ ханша» ертегілерін, поляк ғалымы Б.Залесскийдің «Қазақ са­харасына саяхат» этнографиялық-әлеу­меттік жазбаларын (XIX ғасыр), француз тарихшысы К.д’Оссонның «Шыңғыс ­хан­­нан Әмір Темірге дейін» зерттеу кіта­бын, кө­не грек жазушыларының (біздің дәуі­рі­мізге дейінгі) үш романын және ағыл­­­шын жазушысы Ивлин Воның «Брай­дс­хед­­ке оралу» романы мен «Ұмы­тылмас ару» повесін және басқа да әр ел жазу­шы­ларының көптеген әңгімелерін қазақшаға ау­дардым.
Бұрындары «Жазып тастайтын жар­қын болашақ алда» дегенге ұқсас бір ал­да­ныш сезім болушы еді, қазір болса, «есік пен төрдей» ғана адам-ғұмырдың кел­телігіне көз жеткен сайын жазар дү­ние­­нің көбі «игерілмей» жатқаны алаң­да­тады. Неге жазылмады? Оның объек­тив­­ті себептері көп қой, шіркін... Ең бас­­­тысы, «Ертең де күн бар ғой» деп етек­­­тен тартатын еріншектік атты мыр­за­ның кесірі екенін мойындадым. Әйтпесе күніне бір беттен жазғанда 40 жылда 14600 бет жазылады екен. Ол дегенің қалыңдығы кірпіштей 40-қа жуық кітап болады екен... Әрине, бұл екінің бірінің қолынан келмес қиял ғана. Алайда мақсат көп жазуда ма екен?!

 Бұрындары «Жазып тастайтын жар­қын болашақ алда» дегенге ұқсас бір ал­да­ныш сезім болушы еді, қазір болса, «есік пен төрдей» ғана адам-ғұмырдың кел­телігіне көз жеткен сайын жазар дү­ние­­нің көбі «игерілмей» жатқаны алаң­да­тады. Неге жазылмады? Оның объек­тив­­ті себептері көп қой, шіркін... Ең бас­­­тысы, «Ертең де күн бар ғой» деп етек­­­тен тартатын еріншектік атты мыр­за­ның кесірі екенін мойындадым. Әйтпесе күніне бір беттен жазғанда 40 жылда 14600 бет жазылады екен.

 – Алтын ұя – отбасы туралы не айта­сыз?
 – Отбасымда бір әйел дегендей, үйлі-ба­ранды болып кеткен, Алла көп көр­ме­сін, бес ұл-қызым, аталап келіп қағаз-қа­ла­мымды шашып кетер он шақты не­мере-жиендерім бар.
– Адамның кіндік қаны тамған туған жер­ге ештеңе жетпейтін шығар. Сол жай­лы ойыңызды білгіміз келеді.
– Әлбетте! Өте жершіл адаммын (жер­лесшіл емес). Өзім Алматыда отырсам, ойым туған өлкем Зайсан жерін қыдырып жүреді. Жайлауларым – жасыл өлкем, қыс­тауларым – қымбат мекенім, не жаз­сам да ең алдымен осылардың келбетін көз алдыма әкелемін, соларды суреттеуге тырысамын. Менің «батареяма» ток бере­тін генераторым, былайша айтқанда, азды-көпті бойымдағы барыма қуат бере­тін қайнар көз – Туған жер дейтін құдірет екен ғой, шіркін.
Уақыты келгенде жайлаудағы жайы­лымына жібере қоймасаң алдына келгенді тістейтін, артына келгенді тебетін Же­жем­нің Ақжалы болушы еді, мен де жаз уақыты жеткенде Туған жеріме қарай бет ала қоймасам, маңдайымның тыртыса беретіні бар. Өйткені ең бастысы өмірде көп нәрсеге ақиқат көзімді ашқан, тал бойым­дағы жігерімді жанып, өзімнің шы­найы қарым-қабілетімнің арқасында түзу жолмен таймай жүрген кездерім үшін әр­дайым тағдырыма риза сезімдемін. Ма­ған дейін де талайлар туған, менен кейін де талайлар туатын құт мекенім тіршілі­гіміз­ді шалғайға барып жалғастырған кі­нәміз үшін бізге сағындыратын базы­на­сын жасай беретіндей. Өзім ғана емес, өз­гелер туралы да өмірбаяндық азын-ау­лақ ақпараттың хал-ахуалы осы. 
 – Әңгімеңізге рақмет!

 Сұхбаттасқан 
Итен ҚАРЫМСАҚҰЛЫ,
Қазақстанның Құрметті журналисі,
 Қазақстан Жазушылар одағының 
 мүшесі